Read Valentin’s Day - Short story Page 1


The same story in English, German and Polish (just scroll down to find the one you need)

  Copyright 2011 Anna Brakoniecka, Scholar Europe (exclusive publisher)

  Amalia Angellinni

  'Valentin’s Day'

  Short story

  It was a very cold February, with snow on the streets and ice in my heart. After I stopped fighting against my tears again and finally, I was able to create a pretty smile on my face, I went to my work and had been keeping myself captured into the daily routine with some coffee breaks at Starbucks. Walking there and back was the part called 'I am trying to move myself on my own'.

  An early evening showed up unexpectedly for the unendless time, and I have been trying to keep myself into one piece in front of my television. Heart-broken human beings mostly catch at first TV shows about lovers and not almost lovers. It would be easier to watch a movie without happy end and Hollywood's bright smiles that were shown from the very first beginning and all that has been keeping continued every now and then. If anyone knows a good movie without gangsta drama or silent lambs, but with a love story without boring finish lines, please send it to me as soon as possible. Even watching National Geographic didn't help much, because the animal world functions the same way the human world does. Additionally, a penguin or an albatross knows already after some seconds who is its life partner. Why is it so hard to be sure that a person you apparently love above all is the only one you can live with forever?

  I kept watching a silly casting show just to avoid any lovefoolish movie material. I have been missing my comfortable feeling of being loved, but I was sure there will be no other, who could fulfill my heart with hope and trust. I was too damaged to have any hope. I was internally too destroyed to dare to dream again. It was safer for me to stay away from any 'I will always love you' stories. The unhappier I was the more distanced I became towards my world and the more calmness stepped into my life. Everything turned into a routine and even my friends mentioned I am getting too foreseeable at that time.

  At the moment, I was completely sure I can't have any bigger lack of hope and I familiarized with the loneliness inside my body, soul and any mental point defined by Buddhism, Christian values and other religious ideologies. I was internally balanced as a relation between one kilogram iron versus one kilogram of feathers.

  It was a solid ground for my further life. I was able to live with myself and didn't need anyone else anytime. It was more tolerable to stay alone than to risk any further disappointment, ache and loss of hopes. It would kill me like Beatrix Kiddo AKA Black Mamba killed Bill. It would be just another example of aestheticization of violence in high culture codes, but even more real to me, because noticeable with every beat of my own creepy heart.

  I met a new guy. I didn't plan to fall in love. You can't plan it. You simply fall in love like you jump on a bungee or take a breath. I couldn't resist, even if my mind screamed to me 'You idiot!' every time I got a thought. My heart had it own campaign and started leading my sleepy hopes like the Italian Legion were led by Giuseppe Garibaldi.

  He was just a one night stand, before he became my own Midnight Summer Dream. I was too drunk to control my internal brakes. I just let the moment pass by and I hoped to wake up with any other feeling than just let-down and being not loved. I woke up with moral hazard and a huge hangover. I took the rest of my dignity into my right hand and left his apartment. What an indescribable satisfaction I got, as I could just simply go home. On the way, I memorized all strokes I got, all kisses I got, all single multiple joys of my body, a thousand times good nights... It was unbelievable. However, I was sure it was just one moment in time and I couldn't imagine to build any relationship with any human being. I got already a huge kick into my bottom from life and I had to protect myself from being silly in love again.

  I don't know how he found me, but he was waiting for me in front of my door on the Valentin’s Day. He didn't let me to throw him away from my present day. He just simply broke into my life and stayed against the unplanned God's stories prepared for me. I didn't expect him to stay at my side for a longer while.

  It is my very unusual story for a one special day in a year, which is not celebrated by me in any classic way. It is a very special day, when my boyfriend is waiting for me with flowers under my balcony and follows me into the dark. It is a day of victory over the hopelessness and getting new perspectives.

  You are like Nike of Samothrace,

  unsilenced love !

  Though slain, you still run your eager race,

  reaching out severed arms

  M.Pawlikowska-Jasnorzewska

  ”Nike” (transl. B.Bogaczek, T.Howard)

  About Lovefool:

  'Lovefool' is the first book written by Italian young writer Amalia Angellinni and published in English, German and Polish by Scholar Online Europe. In the meanwhile, already the second part of the Lovefool's trilogy 'Lovefool - I (m) mortal' is available. Amalia is a young, passionate writer and her fans love her story for creative, innovative conceptions and lyric style framing the relationships between main characters: Mia, Julian and Sebastian. BE LOVEFOOL :-)

  Read more about Amalia Angellinni and be lovefool

  https://www.lovefool.be/

  Follow Amalia via Twitter:

  https://twitter.com/#!/Angellinni

  Amalia Angellinni

  'Valentinstag'

  Erzählung

  Übersetzt und korrigiert von Anna Brakoniecka und Heidi Meißner

  Es war ein sehr kalter Februar, mit Schnee auf den Strassen und Eis in meinem Herzen. Nachdem ich den wiederholten Kampf gegen meine Tränen gewann, war ich endlich bereit, um ein schönes Lächeln auf meinem Gesicht zu zaubern und ließ mich in der täglichen Routine fangen, auf dem Weg zur Kaffeepause bei Starbucks. Auf dem Weg dorthin und zurück, erlebte ich den Teil „Ich kann mich noch bewegen“.

  Unerwartet kam der frühe Abend zum unendlichsten Mal und ich versuchte mich in einem Stück vor dem Fernseher zu halten. Ein Mensch mit gebrochenem Herzen findet immer zuerst eine TV-Show über Liebhaber oder fast Liebhaber. Es wäre so viel einfacher, einen Film zu sehen, in dem es keinen Happy End gibt und auch kein fröhliches Lächeln aus Hollywood vom Beginn bis zum bitteren Ende. Jeder, der einen guten Film kennt, ohne Gangster-Drama und ohne Schweigen der Lämmer, dafür mit einer Liebesgeschichte ohne vorhersehbares, langweiliges Ende, sollte mich sofort benachrichtigen. Sogar National Geographic macht es nicht besser, weil die Welt der Tiere der menschlichen Welt so ähnlich ist. Zudem weiß so ein Pinguin oder ein Albatros nach wenigen Sekunden, wer sein Lebenspartner ist. Warum ist es so schwer für Menschen, sicher zu sein, ob die Person, die man angeblich liebt, auch die Person ist, mit der man den Rest des Lebens verbringt.

  Ich schaute eine blöde Casting-Show, um die jämmerlichen Liebesfilme zu meiden. Ich vermisste das gute Gefühl geliebt zu werden, aber ich war mir sicher, es würde keinen weiteren Mann geben, der mein Herzens wieder mit Hoffnung und Vertrauen füllen könnte. Ich war zu zerstört, um irgendeine Hoffnung zu haben. Ich war zu beschädigt, um zu wagen, wieder an etwas glauben. Es war für mich sicherer, mich von den „Ich liebe dich“ Geschichten fern zu halten. Je unglücklicher ich war, desto distanzierter war ich gegenüber der Welt und so kam mehr Ruhe in mein Leben. Alles wurde zur Routine und sogar meine Freunde meinten, ich wäre zu vorhersehbar.

  Damals war ich mir völlig sicher, ich kann keine größere Hoffnungslosigkeit haben, und ich gewöhnte mich an die Einsamkeit meines Körpers, Geistes und den spirituellen Ideen, die durch Buddhismus, christliche Werte und sonstige religiösen Ideologien definiert werden. Ich war innerlich ausgeglichen wie das Verhältnis zwischen einem Kilo Eisen und einem Kilo Feder.

>   Ich stand auf festem Untergrund für mein weiteres Leben. Ich war in der Lage, es mit mir auszuhalten und brauchte niemanden mehr, nie wieder. Es war einfacher, alleine zu bleiben, als wieder eine Enttäuschung, Schmerz oder den Verlust aller Hoffnungen zu riskieren. Es würde mich umbringen wie Beatrix Kiddo AKA Black Mamba Bill umgebracht hat. Es wäre ein weiteres Beispiel für die Ästhetisierung der Gewalt in der Hohen Kunst, nur realer, da ich es mit jedem Schlag meines unheimlichen Herzens spürte.

  Ich traf einen neuen Typen. Ich plante nicht, mich zu verlieben. Man verliebt sich aber so leicht wie man einfach so Bungee springt oder atmet. Ich konnte nicht widerstehen, auch wenn mein Verstand stets 'Du Idiot!' schrie. Mein Herz hatte seine eigene Mission und begann meine verdrängten Hoffnungen zu führen wie Giuseppe Garibaldi die italienischen Legionen anführte.

  Es war nur die Geschichte einer Nacht, bevor er zu meinem Sommernachtstraum wurde. Ich war zu betrunken, um meine internen Bremsen zu kontrollieren. Ich ließ den Augenblick verweilen und hoffte aufzuwachen, ohne sich ungeliebt oder im Stich gelassen zu fühlen. Ich wachte auf mit einem schlechten Gewissen und einem Kater. Ich nahm den Rest meiner Würde in die Hand und verließ seine Wohnung. Es war eine unglaubliche Erfüllung als ich einfach nach Hause gehen konnte. Auf dem Weg erinnerte ich mich an alle angenommenen Streicheleinheiten, Küsse und multiple Freuden meines Körpers sowie Tausende Gute-Nacht-Momente... Es war unglaublich, jedoch war ich mir sicher, es war nur ein Augenblick, und ich konnte mir nicht vorstellen, eine Beziehung zu führen. Ich hatte schon einen Arschtritt vom Leben bekommen und musste mich von weiteren Ich-verliebe-mich-Aktionen schützen.

  Ich weiß nicht, wie er mich fand, aber er wartete auf mich vor meiner Tür am Valentinstag. Er ließ sich nicht aus meinem Leben werfen. Er brach einfach in mein Leben ein und blieb entgegen aller Pläne, die Gott für mich vorgesehen hatte. Ich erwartete nicht, dass er länger an meiner Seite bleibt.

  Es ist meine ungewöhnliche Geschichte zu einem besonderen Tag im Jahr, den ich nie klassisch zelebrierte. Es ist ein besonderer Tag, an dem mein Freund unter der Balkon mit Blumen auf mich wartet und mir in die Dunkelheit folgt. Es ist ein Tag des Sieges über die Hoffnungslosigkeit und ein Tag, an dem man neue Perspektiven erhält.

  Du bist wie Pariser Nike von Samothrake,

  Du nicht gestillte Liebe.

  Obwohl getötet, läufst du mit gleichem Eifer

  Und streckst die abgeschnittenen Arme aus.

  Maria Pawlikowska-Jasnorzewska „Nike“ (Auswahl der Gedichte, Wrocław 1967)

  Über Lovefool:

  'Lovefool' ist das erste Buch geschrieben von einer jungen, italienischen Autorin Amalia Angellinni und veröffentlicht im Rahmen des Projektes Scholar Online Europa auf Deutsch, Englisch und Polnisch. Inzwischen gibt es schon den zweiten Teil der Trilogie 'Lovefool - I (m) mortal'. Amalia ist eine leidenschaftliche Buchautorin und ihre Fans mögen ihre Geschichte für kreative und innovative Konzepte und Lyrik im Schreibstil, mit dem sie die Hauptdarsteller (Mia, Julian and Sebastian) und ihre Beziehungen beschreibt. BE LOVEFOOL :-)

  Lese mehr über Amalia Angellinni und sei Lovefool:

  https://www.lovefool.be/ (ENG)

  https://www.scholar-online.pl/viewpage.php?page_id=108 (PL, DE, ENG, FR)

  Folge Amalia via Twitter:

  https://twitter.com/#!/Angellinni

  Amalia Angellinni

  'Walentynki'

  Opowiadanie

  Tłumaczenie: Anna Brakoniecka

  Był bardzo zimny luty ze śniegiem na ulicach i lodem w sercu. Po kolejnej skończonej walce ze łzami wreszcie byłam w stanie wykreować piękny uśmiech na mojej twarzy, poszłam do pracy i byłam więźniem codziennej rutyny z przerwami na kawę w Starbucksie. Chodzenie tam i z powrotem należało do zajęć z cyklu „potrafię się jeszcze sama poruszać”.

  Wczesny wieczór pojawił się niespodziewanie już nieskończenie kolejny raz i starałam się utrzymać siebie w jednym kawałku przed telewizorem. Człowiek ze złamanym sercem zazwyczaj łapie na dzień dobry jakieś miłosne show z kochankami czy niemal kochankami w telewizji. Prościej byłoby obejrzeć film bez hepi endu, bez pogodnych uśmiechów rodem z Hollywood pokazywanych od samego początku i wplecionych od czasu do czasu w fabule. Jeżeli ktoś zna jakiś dobry film bez dramatu gangsterów czy milczenia owiec, ale z wątkiem miłosnym bez nudnych zakończeń, proszę mnie szybko poinformować. Nawet oglądanie National Geographic nie pomaga za bardzo, ponieważ świat zwierząt funkcjonuje w ten sam sposób co ten ludzki. W dodatku taki pingwin czy albatros wiedza już po kilku sekundach, kto jest ich partnerem życiowym. Dlaczego tak ciężko być pewnym, ze osoba, którą najwyraźniej kochasz, jest tą, z którą możesz żyć na zawsze?

  Oglądałam więc głupi casting, aby tylko uniknąć przygłupiego miłosnego materiału w filmach. Tęskniłam za wygodnym poczuciem bycia kochanym, ale byłam pewna, ze nikt inny nie będzie w stanie wypełnić luki w moim sercu nadzieją i zaufaniem. Byłam zbyt poraniona, by mieć nadzieje. Byłam zbyt pokiereszowana, by mieć jakiekolwiek oczekiwania. Wewnętrznie byłam zbyt zniszczona, by odważyć się marzyc na nowo. Bezpieczniej było dla mnie zostać z boku świata i historii z cyklu „kocham cie na zawsze”. Im bardziej nieszczęśliwa się stawałam, tym więcej spokoju wkraczało w moje życie. Wszystko zmieniło się w rutynę, nawet moi przyjaciele twierdzili, ze jestem zbyt przewidywalna ostatnimi czasy.

  Wtedy byłam kompletnie pewna, ze nie da się mieć większego braku nadziei, więc zaprzyjaźniłam się z samotnością mojego ciała, ducha i wszelakich mentalnych aspektów zdefiniowanych w buddyzmie, wartościach katolickich czy innego rodzaju podtekstach religijnych. W środku byłam wyważona niczym relacja między kilogramem żelaza a kilogramem piór.

  Stałam twardo na nogach. Mogłam przeżyć sama ze sobą i nie potrzebowałam nikogo nigdy więcej. Bardziej możliwe do tolerowania było pozostać samym niż być po raz kolejny rozczarowanym, zranionym i ze straconymi nadziejami. Inaczej zabiłoby mnie to niczym Beatrix Kiddo znana także jako Czarna Mamba zabiła Billa. Byłby to tylko kolejny przykład estetycznego podejścia do przemocy w kulturalnych kodach, ale jeszcze bardziej rzeczywisty, bardziej odczuwalny, bo wpisany w rytm mojego przeklętego serca.

  Spotkałam nowego faceta. Nie zamierzałam się zakochać. Zakochujesz się zwyczajnie jak i zwyczajnie skaczesz na bungee czy oddychasz. Nie mogłam się oprzeć, nawet jak mój umysł krzyczał „Ty idiotko!” za każdym razem kiedy pomyślałam. Moje serce miało swoją własną kampanię i zaczęło prowadzić moje uśpione nadzieje niczym Giuseppe Garibaldi prowadził swoje włoskie legiony.

  To miała być przygoda na jedną noc, zanim on stal się snem nocy letniej. Byłam zbyt pijana, by się wewnętrznie pohamować. Pozwoliłam nieść się chwili i oczekiwałam, ze obudzę się z każdym innym uczuciem niż tylko tym, jak być zawiedzioną i niekochaną. Obudziłam się z wyrzutami sumienia i kacem. Zabrałam resztki godności w prawą rękę i opuściłam jego mieszkanie. Cóż za niesamowitą satysfakcje miałam, gdy mogłam wrócić do domu. Po drodze wspominałam wszystkie smugnięcia, pocałunki i wszelkie wielokrotne przyjemności ciała odczuwane tysiące razy na dobranoc... To było niesłychane. Jednak byłam pewna, ze to był tylko jeden jedyny moment i nie mogłam sobie wyobrazić budowania jakiejkolwiek relacji z jakimkolwiek człowiekiem. Już raz dostałam kopa w tyłek od życia, więc musiałam się bronic przed kolejnym głupim zakochaniem.

  Nie wiem jak mnie znalazł, ale czekał na mnie przed drzwiami mojego mieszkania w Walentynki. Nie pozwolił się wyrzucić z dnia powszedniego. Po prostu włamał się do mojego życia i został przeciw niezbadanym wyrokom boskim przygotowanym tylko i wyłącznie dla mnie. Nie spodziewałam się, ze zostanie przy mnie na dłużej niż tylko chwilę.

  To była moja nietypowa historia z pewnym specjalnym dniem w roku w tle, której nie świętowałam w żaden tradycyjny sposób. To jest bardzo szczególny dzień, w którym mój chłopak czeka na mnie pod balkonem z kwiatami i idzie za mną aż na koniec świata. To dzień zwycięstwa nad beznadzieją i dzień zdobywania nowych
nadziei.

  "Ty jesteś jak paryska Nike z Samotraki

  O miłości nieuciszona

  Choć zabita, lecz biegniesz z zapałem jednakim

  Wyciągając odcięte ramiona

 

  (Maria Pawlikowska-Jasnorzewska "Nike")

  O Lovefool:

  'Lovefool - Głupiec w miłości' to pierwsza książka napisana przez młodą włoską autorkę Amalię Angellinni i opublikowana po angielsku, niemiecku i polsku w ramach projektu Scholar Online Europe. W międzyczasie dostępna jest także druga część trylogii 'Lovefool – Nieśmiertelnie'. Amalia jest autorką z pasją i rzeszą fanów, którzy uwielbiają ją za kreatywne, innowacyjne koncepcje i liryczny styl opisujący główne losy bohaterów książki: Mii, Juliana i Sebastiana. BE LOVEFOOL :-)

  Czytaj więcej:

  https://www.lovefool.be/ (ENG)

  https://www.scholar-online.pl/viewpage.php?page_id=108 (PL, DE, ENG, FR)

  Amalia na Twitterze:

  https://twitter.com/#!/Angellinni